آن سوی دیوار
یادداشت های یک ایرانی از زندگی اش در اسرائیل
Sunday, February 04, 2007
بیداد زمان*
از مرگ پرویز یاحقی آهنگ‌ساز و نوازندۀ چیره‌دست ویولن چند روزی می‌گذرد. در آرشیو بی بی سی گنجینه‌ای وجود دارد از برنامه‌های ضبط شدۀ رادیویی کار محمود خوشنام به نام "ترانه‌های ماندگار" و "پیشگامان موسیقی ایران" که تا چندی پیش همدم شب‌های من بودند.
نام پرویز یاحقی را همیشه در رابطه با حمیرا و ویولن شنیده‌بودم ولی با شنیدن این برنامه‌ها که دو قسمت(+ و+) آن‌ها به یاحقی اختصاص داشت تازه به عظمت استعداد این مرد پی بردم. در این برنامه‌ها قطعاتی از مصاحبه‌هایی که با یاحقی شده با صدای او وجود دارد که نشان می‌دهد خوش‌بختانه ارزش خودش را می‌دانسته. او از چهارده سالگی زمانی که حتی قدش به میکروفن نمی‌رسیده در کنسرت رادیو می‌نواخته و از همان هفده هیجده سالگی ترانه‌های ماندگاری ساخته که تا امروز قلب آدم را به لرزه در‌می‌آورند. اولین آهنگش "امید دل من کجایی" را بنان خوانده و "به زمانی که محبت" مرضیه را به همراه دوست ترانه سرایش بیژن ترقی که دو سه سالی از او بزرگ‌تر بوده وقتی کمتر از بیست سال داشته ساخته طوری که منتقدان هنری باور نمی‌کردند که کار او باشد. "بیداد زمان" هم که معرف حضور همه هست.
در ضمن ویولن فراموش نشدنی تصنیف "مرا ببوس" هم کار همین مرحوم یاحقی‌ست. روانش شاد.
نام پرویز یاحقی را همیشه در رابطه با حمیرا و ویولن شنیده‌بودم ولی با شنیدن این برنامه‌ها که دو قسمت(+ و+) آن‌ها به یاحقی اختصاص داشت تازه به عظمت استعداد این مرد پی بردم. در این برنامه‌ها قطعاتی از مصاحبه‌هایی که با یاحقی شده با صدای او وجود دارد که نشان می‌دهد خوش‌بختانه ارزش خودش را می‌دانسته. او از چهارده سالگی زمانی که حتی قدش به میکروفن نمی‌رسیده در کنسرت رادیو می‌نواخته و از همان هفده هیجده سالگی ترانه‌های ماندگاری ساخته که تا امروز قلب آدم را به لرزه در‌می‌آورند. اولین آهنگش "امید دل من کجایی" را بنان خوانده و "به زمانی که محبت" مرضیه را به همراه دوست ترانه سرایش بیژن ترقی که دو سه سالی از او بزرگ‌تر بوده وقتی کمتر از بیست سال داشته ساخته طوری که منتقدان هنری باور نمی‌کردند که کار او باشد. "بیداد زمان" هم که معرف حضور همه هست.
در ضمن ویولن فراموش نشدنی تصنیف "مرا ببوس" هم کار همین مرحوم یاحقی‌ست. روانش شاد.
*به سبک رادیو زمانه.
About me
Welcome to "Beyond the Wall". My name is Kamran. I was born in Iran a bunch of years ago and have been living in Israel since 1994. Being an immigrant of Iranian descent in Israel is a rather complicated identity these days, when the official rhetorics of my homeland and that of my adopted land are full of hatred toward each other. This is specially true in my case, since I love the people of both countries. It was this love for both Iranian and Israeli cultures that motivated me to translate and edit the first and only existing anthology of Israeli short stories in Persian published in 2004. In this blog, I try to communicate with Persian speaking people what I experience living on the other side of the wall, and perhaps beyond all walls.
…نامم کامران است. از سال 94 ساکن اسرائیل هستم و به عنوان یک انسان مستقل در این وبلاگ برداشت هایم را از وقایع فرهنگی هنری و اجتماعی این سرزمین می نویسم. ضمنآ کتابی به نام "گزیده ادبیات معاصر اسرائیل" ترجمه و تألیف کرده ام.
دیدنی / خواندنی
آرشیو
February 2006March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
November 2007
December 2007
January 2008
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
September 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
August 2009
September 2009
وبلاگ ها
View My Stats