آن سوی دیوار
یادداشت های یک ایرانی از زندگی اش در اسرائیل
Saturday, September 08, 2007
لبخند پاسکال
مدتی ست کتابی این دور و برها چاپ شده به نام "لبخند دلفین" که داستان واقعی دوستی عجیب یک جوان بدوی به نام عبدالله و یک دلفین است. قبیلۀ عبدالله ساکن صحرای سینا ست و تابستان‌ها با ماهی‌گیری در دریای سرخ امرار معاش می‌کند. او در پنج سالگی در اثر یک حادثه شنوایی‌اش را از دست می‌دهد و از همان زمان دیگر حرف نمی‌زند و گوشه‌گیر و مطرود می‌شود. یک روز که مشغول ماهی‌گیری بوده دلفینی دومتری به قایقش نزدیک می‌شود، ظاهراً دلفین در وجود او چیزی می‌بیند چون از آن روز یک دوستی عمیق بین‌شان شکل می گیرد. دلفین که اسمش را اِوِلین گذاشته‌اند هر روز به عبدالله سر می‌زند و این دو با هم شنا و بازی و خلاصه کیف دنیا را می‌کنند. جوان بدوی کم کم اعتماد به نفسش را به دست می‌آورد و شروع به حرف زدن می‌کند، از طرفی دوستی با اِوِلین توریست ها را که در صحرای سینا فراوانند به طرفش جذب می‌کند و منبع درآمدی برایش درست می‌شود. امروز عبدالله گوشه گیر صاحب خانواده و مرد سرشناسی شده .
اما چیزی که بیشتر توجه مرا جلب کرد نویسندۀ این کتاب خانم "پاسکال برکوویچ" بود که برای خودش اعجوبه‌ای‌ست. او که در 16 سالگی دو پایش را در حادثۀ قطار در پاریس از دست داده بعد از گذراندن یک بحران سخت خودش را جمع و جور می‌کند و به زندگی لبخند می‌زند، در مصاحبه‌ای می‌گوید:
"کم کم یاد گرفتم جسمم رو بپذیرم، به خودم تو آینه نگاه کنم و اون چه رو می‌بینم دوست داشته باشم. این اتفاق در یه لحظه نمی افته، قدم یه دفعه از 1.67 شده بود یه متر. از همون جا باید تصمیم می‌گرفتم می‌خوام خوشحال باشم یا افسرده. این یه تصمیم بود، نه چیزی که از آسمون نازل می‌شه. باید پا می‌شدم، یه ضربدر روی پاهام می‌زدم و می‌گفتم من اینم."
پاسکال یک سال بعد از حادثه به اسرائیل مهاجرت می‌کند، به دانشگاه حیفا می‌رود تا علوم سیاسی بخواند ولی چون باسن نشستن نداشته و سر کلاس بند نمی‌شده انصراف می‌دهد و تصمیم می‌گیرد خبرنگار شود. از آنجا که چند زبان بلد بوده به زودی در عالم خبرنگاری جا باز می‌کند، یک بار هم برای تهیۀ گزارش دربارۀ یهودی‌های سوریه، از طرف یدیعوت اخرونوت به آن جا فرستاده می‌شود. در سال 94 پاسکال برای تحصیل در رشتۀ سینما به زادگاهش پاریس می‌رود و از آن زمان چند فیلم مستند در اقصی نقاط جهان ساخته و دو کتاب نوشته‌است.
او که یک ورزشکار است به تنهایی با صندلی‌اش از پله‌ها بالا و پایین می‌رود و ورزش‌های مورد علاقه‌اش صخره‌نوردی، قایق‌رانی، شنا و کوهنوردی‌ست. پاسکال ازدواج کرده و یک دختر گیس طلایی دارد. جالب این که با شوهرش در یک دیسکوی برزیلی آشنا شده.
اما چیزی که بیشتر توجه مرا جلب کرد نویسندۀ این کتاب خانم "پاسکال برکوویچ" بود که برای خودش اعجوبه‌ای‌ست. او که در 16 سالگی دو پایش را در حادثۀ قطار در پاریس از دست داده بعد از گذراندن یک بحران سخت خودش را جمع و جور می‌کند و به زندگی لبخند می‌زند، در مصاحبه‌ای می‌گوید:
"کم کم یاد گرفتم جسمم رو بپذیرم، به خودم تو آینه نگاه کنم و اون چه رو می‌بینم دوست داشته باشم. این اتفاق در یه لحظه نمی افته، قدم یه دفعه از 1.67 شده بود یه متر. از همون جا باید تصمیم می‌گرفتم می‌خوام خوشحال باشم یا افسرده. این یه تصمیم بود، نه چیزی که از آسمون نازل می‌شه. باید پا می‌شدم، یه ضربدر روی پاهام می‌زدم و می‌گفتم من اینم."
پاسکال یک سال بعد از حادثه به اسرائیل مهاجرت می‌کند، به دانشگاه حیفا می‌رود تا علوم سیاسی بخواند ولی چون باسن نشستن نداشته و سر کلاس بند نمی‌شده انصراف می‌دهد و تصمیم می‌گیرد خبرنگار شود. از آنجا که چند زبان بلد بوده به زودی در عالم خبرنگاری جا باز می‌کند، یک بار هم برای تهیۀ گزارش دربارۀ یهودی‌های سوریه، از طرف یدیعوت اخرونوت به آن جا فرستاده می‌شود. در سال 94 پاسکال برای تحصیل در رشتۀ سینما به زادگاهش پاریس می‌رود و از آن زمان چند فیلم مستند در اقصی نقاط جهان ساخته و دو کتاب نوشته‌است.
او که یک ورزشکار است به تنهایی با صندلی‌اش از پله‌ها بالا و پایین می‌رود و ورزش‌های مورد علاقه‌اش صخره‌نوردی، قایق‌رانی، شنا و کوهنوردی‌ست. پاسکال ازدواج کرده و یک دختر گیس طلایی دارد. جالب این که با شوهرش در یک دیسکوی برزیلی آشنا شده.
Labels: گزارش
About me
Welcome to "Beyond the Wall". My name is Kamran. I was born in Iran a bunch of years ago and have been living in Israel since 1994. Being an immigrant of Iranian descent in Israel is a rather complicated identity these days, when the official rhetorics of my homeland and that of my adopted land are full of hatred toward each other. This is specially true in my case, since I love the people of both countries. It was this love for both Iranian and Israeli cultures that motivated me to translate and edit the first and only existing anthology of Israeli short stories in Persian published in 2004. In this blog, I try to communicate with Persian speaking people what I experience living on the other side of the wall, and perhaps beyond all walls.
…نامم کامران است. از سال 94 ساکن اسرائیل هستم و به عنوان یک انسان مستقل در این وبلاگ برداشت هایم را از وقایع فرهنگی هنری و اجتماعی این سرزمین می نویسم. ضمنآ کتابی به نام "گزیده ادبیات معاصر اسرائیل" ترجمه و تألیف کرده ام.
دیدنی / خواندنی
آرشیو
February 2006March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
November 2007
December 2007
January 2008
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
September 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
August 2009
September 2009
وبلاگ ها
View My Stats