آن سوی دیوار
یادداشت های یک ایرانی از زندگی اش در اسرائیل
Saturday, September 30, 2006
کیپور
داشتم در اینترنت گشت می‌زدم که به این مقالۀ جالب در تارنمای موسسۀ گفتگوی ادیان برخوردم:
بزرگ‌ترین تعنیت(روزه) دین یهود
بزرگ‌ترین تعنیت(روزه) دین یهود
یوم کیپور در دین یهود به عنوان بزرگ‌ترین روز برای تعنیت است. این روزه در میان یهودیان به نام‌های دیگری نیز شناخته می‌شود: از آن جمله: «یوم آدیر» به معنای جلیل و با عزت، «یوم هسلیحا» به معنای روز بخشش و عفو، «یوم هقادوش» به معنای روز مقدس و بالاخره «یوم عاسورا» به معنای روز دهم و اشاره‌ای به دهم ماه تیشری است.عاشورا اصلا نام روز دهم محرم نبوده است، بلكه روز دهم ماه تشرين (تیشری) بوده است كه يهوديان از جمله يهوديان عرب در آن روز روزه كيپور مىگرفتند... تشرين نام يكى از ماه‌هاى تقويم يهود است كه ماه اول سال عرفى و ماه هفتم سال دينى است و مطابق با قسمتى از سپتامبر و اكتبر فرنگى است... جشن سال نو در روزهاى اول و دوم تشرين برگزار مىشود، يوم كيپور در روز دهم... در اسلام نیز این روز عزیز داشته می‌شده، به طوری که پیامبر قبل از وجوب روزه ماه مبارک رمضان این روز را روزه می‌گرفته‌اند. در صحيح بخارى از عايشه نقل شده: رسول خدا به روزه روز عاشورا امر كرد تا هنگامى كه روزه ماه رمضان واجب شد. آن گاه فرمود: هر كس مىخواهد، روز عاشورا را روزه بگيرد و هر كسى مىخواهد افطار كند. .....(ادامه‌اش را اینجا بخوانید)
امروز آدینۀ روز کیپور است، طبق سنت، روزه را از قبل از غروب آفتاب آغاز می‌کنند و تا فردا زمان ظهور اولین ستاره ادامه می‌دهند. چیزی حدود 25 ساعت طول می‌کشد که برای مومن‌ها اکثرش به عبادت در کنیساها می‌گذارد. درصد بالایی از سکولارها در این روز برای محکم‌کاری روزه می‌گیرند، بعضی از آنها عمل خود را نوعی تجدید عهد با فرهنگ آبا و اجدادی‌شان تعبیر می‌کنند و روزه را نه با عبادت بلکه با دیدن فیلم (کاری که در این روز شرعاً ممنوع است) و خواندن کتاب سپری می‌کنند. در این روز ویدئو کلوب‌ها همۀ بنجل‌های‌شان را آب می‌کنند و روزنامه‌ها پُرند از توصیۀ فیلم‌های خوب سال. برای بعضی از سکولارها رفتن به کنیسا و خواندن دعاهایی که بلد نیستند حتی از روی کتاب بخوانند کسر شأن محسوب می‌شود. مخصوصأ ترس این که برادران متدین که هر روزشان به عبادت می‌گذرد به آنها به دیدۀ حقارت بنگرند (یعنی تا حالا کجا بودی) یکی از عوامل اجتناب از عبادت دسته جمعی است. از آنجا که این روز به جز روز طلب بخشش از خدا، روز طلب بخشش از بندگان خدا هم هست، سکولارها بیشتر به این جنبۀ قضیه می‌چسبند. حالا که این طور است من هم از هر کسی که به نوعی از من یا پست های من رنجیده عذر می خواهم ولی قول نمی دهم تکرار نشود.
چیز جالب و عجیب دیگری که در روز کیپور در اسرائیل دیده می‌شود، تعطیل شدن کامل کشور است. ممنوعیت کامل رفت و آمد وسایل نقلیۀ موتوری(به جز آمبولانس‌ها)، قطع برنامۀ همۀ شبکه‌های رادیو تلویزیون و حتی بسته شدن فرودگاه ها فقط چشمه ای از این پدیده است. این وضعیت حس عجیبی به آدم می‌دهد انگار زمین و زمان از حرکت ایستاده باشد یا اصلاً آخر زمان رسیده باشد، همه لباس سفید می‌پوشند و بعضی‌ها تا صبح وسط خیابان‌ها و جاده‌های خالی از ماشین راه می‌روند. بچه‌ها هم از فرصت استفاده می‌کنند و با دوچرخه و رولر بلیدز و هر چه زیرش چرخ داشته باشد مثل مور و ملخ به خیابان‌ها می‌ریزند تا دلی از عزا در آورند. در روزهای قبل از کیپور آمار فروش دوچرخه از مجموع بقیۀ سال بالاتر است! اگر بچه ها بگذارند این تنها روز سال است که می شود به قول لیسا در شهرهای بزرگ صدای سکوت را شنید.
این فیلم که رفت و آمد مردم را در یکی از خیابان‌های تل-آویو از قبل از شروع روزه تا بعد از پایان آن به مدت 32 ساعت با دور تند نشان می‌دهد را ببینید تا کمی فضا دستتان بیاید.
این مراسم افطار مشترک مسلمانان و یهودی‌ها هم که ظاهراً پارسال در امریکا انجام شده، یک مدلش است. به راستی وقتی این روزه تمام می‌شود قدر خیلی چیزها دست آدم می‌آید.
امروز آدینۀ روز کیپور است، طبق سنت، روزه را از قبل از غروب آفتاب آغاز می‌کنند و تا فردا زمان ظهور اولین ستاره ادامه می‌دهند. چیزی حدود 25 ساعت طول می‌کشد که برای مومن‌ها اکثرش به عبادت در کنیساها می‌گذارد. درصد بالایی از سکولارها در این روز برای محکم‌کاری روزه می‌گیرند، بعضی از آنها عمل خود را نوعی تجدید عهد با فرهنگ آبا و اجدادی‌شان تعبیر می‌کنند و روزه را نه با عبادت بلکه با دیدن فیلم (کاری که در این روز شرعاً ممنوع است) و خواندن کتاب سپری می‌کنند. در این روز ویدئو کلوب‌ها همۀ بنجل‌های‌شان را آب می‌کنند و روزنامه‌ها پُرند از توصیۀ فیلم‌های خوب سال. برای بعضی از سکولارها رفتن به کنیسا و خواندن دعاهایی که بلد نیستند حتی از روی کتاب بخوانند کسر شأن محسوب می‌شود. مخصوصأ ترس این که برادران متدین که هر روزشان به عبادت می‌گذرد به آنها به دیدۀ حقارت بنگرند (یعنی تا حالا کجا بودی) یکی از عوامل اجتناب از عبادت دسته جمعی است. از آنجا که این روز به جز روز طلب بخشش از خدا، روز طلب بخشش از بندگان خدا هم هست، سکولارها بیشتر به این جنبۀ قضیه می‌چسبند. حالا که این طور است من هم از هر کسی که به نوعی از من یا پست های من رنجیده عذر می خواهم ولی قول نمی دهم تکرار نشود.
چیز جالب و عجیب دیگری که در روز کیپور در اسرائیل دیده می‌شود، تعطیل شدن کامل کشور است. ممنوعیت کامل رفت و آمد وسایل نقلیۀ موتوری(به جز آمبولانس‌ها)، قطع برنامۀ همۀ شبکه‌های رادیو تلویزیون و حتی بسته شدن فرودگاه ها فقط چشمه ای از این پدیده است. این وضعیت حس عجیبی به آدم می‌دهد انگار زمین و زمان از حرکت ایستاده باشد یا اصلاً آخر زمان رسیده باشد، همه لباس سفید می‌پوشند و بعضی‌ها تا صبح وسط خیابان‌ها و جاده‌های خالی از ماشین راه می‌روند. بچه‌ها هم از فرصت استفاده می‌کنند و با دوچرخه و رولر بلیدز و هر چه زیرش چرخ داشته باشد مثل مور و ملخ به خیابان‌ها می‌ریزند تا دلی از عزا در آورند. در روزهای قبل از کیپور آمار فروش دوچرخه از مجموع بقیۀ سال بالاتر است! اگر بچه ها بگذارند این تنها روز سال است که می شود به قول لیسا در شهرهای بزرگ صدای سکوت را شنید.
این فیلم که رفت و آمد مردم را در یکی از خیابان‌های تل-آویو از قبل از شروع روزه تا بعد از پایان آن به مدت 32 ساعت با دور تند نشان می‌دهد را ببینید تا کمی فضا دستتان بیاید.
این مراسم افطار مشترک مسلمانان و یهودی‌ها هم که ظاهراً پارسال در امریکا انجام شده، یک مدلش است. به راستی وقتی این روزه تمام می‌شود قدر خیلی چیزها دست آدم می‌آید.
امسال هم آرزویم همان آرزوی کهنه و کلیشه ای صلح و آرامش برای همۀ مردم دنیاست، بگویید آمین.
About me
Welcome to "Beyond the Wall". My name is Kamran. I was born in Iran a bunch of years ago and have been living in Israel since 1994. Being an immigrant of Iranian descent in Israel is a rather complicated identity these days, when the official rhetorics of my homeland and that of my adopted land are full of hatred toward each other. This is specially true in my case, since I love the people of both countries. It was this love for both Iranian and Israeli cultures that motivated me to translate and edit the first and only existing anthology of Israeli short stories in Persian published in 2004. In this blog, I try to communicate with Persian speaking people what I experience living on the other side of the wall, and perhaps beyond all walls.
…نامم کامران است. از سال 94 ساکن اسرائیل هستم و به عنوان یک انسان مستقل در این وبلاگ برداشت هایم را از وقایع فرهنگی هنری و اجتماعی این سرزمین می نویسم. ضمنآ کتابی به نام "گزیده ادبیات معاصر اسرائیل" ترجمه و تألیف کرده ام.
دیدنی / خواندنی
آرشیو
February 2006March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
November 2007
December 2007
January 2008
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
September 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
August 2009
September 2009
وبلاگ ها
View My Stats