Isaac Stern - Saint-Saens - Introduction & Rondo Capriccioso

اسحق اشترن همان نوازندۀ ویولن زن روی بام است. این قطعه شاهکار است، نه؟

Labels: موزیک کلاسیک

یکی از خبرهای امروز روزنامه‌های اسرائیل مربوط به فیلم مستند تازه‌ای‌ست به نام "غار گمشدۀ مسیح" که سازندگانش از پیدا شدن غار محل دفن عیسی مسیح در اورشلیم خبر می‌دهند. اگر این ادعا حقیقت داشته باشد، این یکی از بزرگ‌ترین کشف‌های تاریخ باستان‌شناسی خواهد بود که می‌تواند جهان مسیحیت را تکان دهد. طبق ادعای فیلم‌سازان تابوت‌هایی که حاوی بقایای حضرت مسیح، مریم مادرش و مریم مجدلیه است امروز برای اولین بار در نیویورک در معرض دید عموم قرار خواهند گرفت.
یکی از سازندگان این فیلم که داستان فراز و نشیب‌‌های یک کشف باستان‌شناسی را دنبال می‌کند جیمز کامرون کارگردان معروف تایتانیک است.
داستان از سال 1980 در محلۀ تلپیوت اورشلیم با کشف غاری 2000 ساله که ده تابوت را در خود دارد آغاز می‌شود. روی این تابوت‌ها نام‌های عیسی پسر یوسف، مریم، مریم(مجدلیه) و یهودا پسر عیسی(که ادعا می شود پسر عیسی است) دیده می‌شود.
حقیقت این است که این کشف سال‌هاست انجام شده ولی اولین کسانی که بنا را بر آن گذاشتند که شاید این تابوت‌ها متعلق به عیسی مسیح باشد فیلم‌سازها بودند نه باستان‌شناس‌ها! بعد از آن تحقیق روی این فرض سه سالی طول کشیده که طی آن از بزرگترین دانشمندان، باستان‌شناس‌ها، آمارگرها، عتیقه‌بازها و پژوهشگران DNA کمک گرفته‌شده است.
اما دیروز در یکی از روزنامه‌ها(یدیعوت) مصاحبه‌ای شده‌بود با باستان‌شناسی که ناظر پروژۀ کشف غار در بیست و هفت سال پیش بوده‌ و او آب پاکی را روی دست همه ریخت. پروفسور کلونر گفته: "هیچ دلیل محکمی برای اثبات قطعی این فرضیه وجود ندارد و این‌ها همه ترفندی برای فروش بهتر فیلم است."
به گفتۀ کلونر در زمان بیت‌المقدس دوم صدها غار برای دفن در اطراف اورشلیم وجود داشت ولی خانوادۀ عیسای ناصری چنین غاری نداشت. این غار ظاهراً به خانواده‌ای مرفه تعلق داشته که تا سه چهار نسل در آن دفن شده‌اند. نام عیسی هم در آن زمان بسیار متداول بوده.
لازم به ذکر است که پروفسور کلونر مثل من و شما هنوز فیلم را ندیده‌است، این فیلم قرار است روز 4 مارس از شبکۀ دیسکاوری پخش شود.

Labels: خبر

عمر اکبر آنتونی

چندی پیش خبرگزاری‌ها از اهدای نشان افتخار فرانسه (لژیون دونور) را به آمیتاب باچان هنرپیشۀ نامدار هندی خبر دادند و این خبر مرا به سال‌های دور برد.
در آن سال‌ها در انتهای کوچه‌مان خانوادۀ ترک باحالی زندگی می‌کرد که دو پسر ده یازده ساله داشت به نام‌های حسین و عباس. این دو برادر چشم‌های عسلی روشن و موهای بور داشتند و از آن بچه‌های تخس روزگار بودند که فلک حریف‌شان نمی‌شد تا این که ویدئویی خریدند و سرگرمی‌ اصلی این بچه‌ها بعد از کتک‌کاری، شد دیدن فیلم‌های هندی. این دو برادر به نحوی شیفتۀ فیلم‌های هندی شده‌بودند که هر فیلم سه چهار ساعته را انقدر می‌دیدند تا همۀ صحنه‌ها و از همه مهم‌تر آوازهایش را از حفظ شوند. از آن پس به موزیک متن کوچۀ ما موزیک جدیدی اضافه شد با ته مایه‌های هندی. وقتی حسین و عباس از مدرسه برمی‌گشتند همه خبردار می‌شدند چون از همان سر کوچه صدای خوش آواز هندی‌شان در کوچه می‌پیچید. وقتی سرحال نبودند چشم‌های‌شان را می‌بستند و ترانه‌های فیلم "مادر هند" را می‌خواندند و وقتی نمرۀ خوبی گرفته بودند "عَمَر اکبر آنتونی" را با حرکات موزون. درس‌های اخلاقی فیلم‌ها هم بر آنها اثر گذاشته‌بود، دیگر کمتر همدیگر را می‌زدند و نیروی‌شان را برای مبارزه با دشمن مشترک نگه می‌داشتند. بچه‌های بزرگ‌تر محل هم که از صدای آنها کیف می‌کردند گاه به گاه یقه‌شان را می‌گرفتند و بساط ترانه‌های درخواستی هندی به راه می‌افتاد. "عباس جون مادرت یه دهن هندی بیا دلم گرفته." یا "حسین اگه نخونی نمی‌زارم بری". مادرها هم گاهی از پشت پنجره‌ها گوش می‌دادند و آهی می‌کشیدند. این ماجرا ادامه داشت تا زمانی‌که حسین و عباس بزرگ‌تر شدند و صدای‌شان کم کم جوجه‌خروسی شد. حالا دیگر وسط ترانه‌ها صدای‌شان تغییر می‌کرد، هم ترانه ضایع می‌شد و هم خواننده و کرکر بچه‌ها هوا می‌رفت و این قضیه انقدر تکرار شد تا آن که مثل هر هنرمندی که دوران محبوبیتش به سر می‌رسد مجبور شدند صحنه را ترک کنند. هنوز هم وقتی ترانۀ هندی می‌شنوم صدای‌شان در گوشم می‌پیچد، بعضی از کپی‌ها از اصل بهترند.

توضیح: فیلم محبوب "عمر، اکبر، آنتونی" محصول 1977 با بازی آمیتاب باچان و ریشی کاپور، داستان سه برادر است که در کودکی از هم جدا می شوند و پس از سال ها به هم می‌رسند (طبیعتاً). در این میان یکی هندو، یکی مسلمان و سومی (باچان) مسیحی شده.

Labels: درددل، موزیک، هندی

قلب - مایا بوسکیلا

بعضی از دوستان از من خواسته‌بودند که تنها ترانه‌های رمانتیک و غمناک نگذارم، با تعجب نگاهی به پشت سر کردم و دیدم راست می‌گویند ریتم اکثر ترانه‌های شبات کند است و آدم را به یاد چک‌های برگشتی و کارت‌های اعتباری بی اعتبارش می‌اندازد.
مایا بوسکیلا دو سه سالی‌ست در صحنۀ موسیقی نامی آشناست، زمانی بود که هربار تلویزیون را روشن می‌کردی محال بود او را در گوشه‌ای از آن نبینی ولی این تب فعلاً فروکش کرده تا زمانی که آلبوم بعدی‌اش منتشر شود.
صدای مایا گاهی آدم را به یاد بعضی از خوانندگان سیاه‌پوست مثل "ارتا فرانکلین" می‌اندازد، گاهی همین شباهت بهانۀ خوبی دست کمدین‌ها و مقلدها داده‌است.
این هم سه ترانه(نفتی) و چند کلیپ(+ و + و+) برای شما.
منتظر نظرات‌تان هستم.

شبات شالوم

Labels: ترانۀ شبات

The Best Place To Work

بیشتر ساعات عمر اکثر ما وقتی که خواب نیستیم در محل کار می‌گذرد و می‌توان گفت کسی که محل کارش را دوست دارد لااقل نصف عمرش بر فنا نیست. اخیراً مجلۀ فورچن آماری منتشر کرده دربارۀ بهترین محل‌های کار در آمریکا و در این آمار شرکت گوگل با فاصلۀ زیادی به مقام اول رسیده.
بر اساس گزارش بالا گوگل بیشتر شبیه یک هتل است تا محل کار. از زمین بازی و استخر گرفته تا ماساژ و رختشوی‌خانه و پزشک مجانی در اختیار کارمندهاست و کارمندها می‌توانند حتی با پیژامه، اسکیت یا سگ‌شان به محل کار بروند. در کنار آن گوگل یکی از پردرآمدترین شرکت‌های کامپیوتری جهان است و بی‌دلیل نیست که سالانه یک میلیون نفر از این شرکت تقاضای کار می‌کنند.
خلاصه چه بگویم؟ به قول پیرزن های خودمان، انشاالله به زودی قسمت من و شما بشود.

Labels: خبر، جهان

یوسف سیدر- برندۀ جایزۀ بهترین کارگردان

امروز داشتم صحنه‌هایی از مراسم اهدای جوایز فستیوال فیلم برلین را می‌دیدم و از سادگی و بی شیله‌پیله‌گی‌شان کیف می‌کردم. مجری برنامه که لباس ساده‌ای پوشیده‌بود و قیافۀ مکش مرگ مایی هم نداشت یکی یکی پیش‌کسوت‌ها را صدا می‌زد تا نام برنده‌ها را اعلام کنند. آنها هم می‌آمدند و یک راست می‌رفتند سر اصل مطلب، حتی نام کاندیداهای دیگر هم اعلام نمی‌شد و حالت دراماتیک به قضیه نمی‌دادند. برنده هم می‌آمد و در اکثر موارد به زبان خودش حرف می‌زد، مترجم هم‌زمان هم داشتند ولی لازم نبود آخر مگر کسی که برنده می‌شود جز ذکر تعدادی اسم و تشکر از آنها چه حرف مهمی دارد بزند؟ خلاصه درست نقطۀ مقابل اسکار با آن همه جنگولک‌بازی‌هایش بود.
امسال نوبت دو فیلم‌ساز اسرائیلی بود که از این جشنواره با دست پر برگردند. یکی از آنها به نام "یوسف سیدِر" با کمال تعجب جایزۀ خرس نقره‌ای را به عنوان بهترین کارگردان از آن خود کرد و روی دست رابرت دنیرو و استیون سودربرگ زد. فیلم او که "بوفور" نام دارد و بر اساس کتابی به نام "اگر بهشتی هست" ساخته شده، دربارۀ روزهای آخر چند سرباز اسرائیلی در پایگاهی در لبنان قبل از عقب‌نشینی از آن در سال 2000 است. نویسندۀ کتاب فرماندۀ این پایگاه در مکانی به نام بوفور بوده که در نوشتن فیلم‌نامه با کارگردان هم‌کاری داشته. "سیدر" در هنگام دریافت جایزه در بین حرف‌های غیر مهم‌اش گفت: "بوفور داستان چگونگی پایان جنگ‌ها و احساسات پیچیده‌ای‌ست که در پایین آوردن پرچم و بازگشت به خانه وجود دارد. داستان یک ترس بزرگ ا‌ست و من می‌خواهم برای همه‌مان آرزو کنم که رهبران‌مان از جنگ بترسند و شهامت چگونه پایان دادن به آن را بیابند. "
این فیلم را هنوز ندیده‌ام چون هنوز پخش عمومی نشده ولی فیلم دیگر او "آتش قبیله" یا به ترجمۀ انگلیسی‌اش "Campfire" را که دیدم کار فوق‌العاده‌ای بود که پشت پردۀ زندگی ناسیونالیست‌های مذهبی را که کارگردان در دامن‌شان بزرگ شده و زمانی یکی از آنها بوده را نشان می‌داد.
فیلم دیگری که در جشنوارۀ برلین خوش درخشید و جایزۀ خرس بلورین را برای بهترین فیلم جوانان برد، فیلم "خاک دیوانه" بود که قبلا درموردش صحبت کرده‌بودم. داوران این بخش خود تماشاگران جوان بودند.
امسال برعکس سال های پیش فیلمسازان ایرانی حضوری در بخش مسابقۀ این فستیوال نداشتند ولی نیکی کریمی یکی از داوران بخش فیلم اول این مسابقات بود.

Labels: سینما، اسرائیل

John Denver - Annie's Song

حالا که دور دور کانتری موزیک است و "دیکسی چیکس" پنج جایزۀ گرمی به خانه می‌برند چرا از یکی از بهترین خواننده‌های کانتری یاد نکنیم؟
جان دنور (1997-1943) ترانه‌سرا و خوانندۀ امریکایی زادۀ شهر کوچک راسوِل در ایالت نیومکزیکوست. اوج محبوبیت او در عالم موسیقی در دهۀ هفتاد بوده ولی فعالیت‌های سیاسی و تلاش‌هایش برای تشکیل بنیادهای کمک به بیماران مبتلا به ایدز و فقرا او را تا پایان عمر در صحنه نگه داشته‌بود. او در اثر سقوط هواپیمای شخصی‌اش در سن 54 سالگی درگذشت.
نمی‌دانم چرا "ترانۀ آنی" و صدای جان دنور برای من چیز خیلی خاصی‌ست. بچه که بودم این ترانه را از رادیو امریکا که روی موج کوتاه پخش می‌شد ضبط کرده‌بودم و نوارش را با آن کیفیت ضایع بارها و بارها گوش کردم تا پاره شد. شاید چون کلماتش ساده بودند نظرم را جلب کرده‌بود.
دنور "ترانۀ آنی" را در سال 1974 برای همسرش آنی مارتل ساخت، سال‌ها این ترانه در عروسی‌ها نواخته می‌شد تا این که در سال 1982 هنرمند و همسرش از هم طلاق می‌گیرند! ظاهراً دیگر "سنسز هم را فیل آپ" نمی‌کرده‌اند. ترانۀ زیبای دیگرش "با هواپیما ترکت می‌کنم" خوراک وقتی‌ست که آدم خانه را به مدت نامعلومی ترک می‌کند. در مورد جان دنور بیچاره این سفر بازگشتی نداشت. به کلمات ترانه دقت کنید.
این هم چند ترانه (اینترنت نفتی، اینترنت هسته ای) و چند کلیپ (+ و + و+ ) از دنور. تغییر قیافۀ او در طی سال‌ها عجیب است.

شبات شالوم

Labels: ترانۀ شبات

نغمۀ تار - ایال گُلان

امروز درست یک سال از راه‌اندازی "آن سوی دیوار" می‌گذرد، وبلاگی که شوخی شوخی جدی شد و از آن پس بسته به حال نویسنده بین دو مرز جدی و شوخی سیر می‌کند. خدا پدر یوتیوب را بیامرزد که در زمان‌های خشک‌قلمی که خیلی هم زیاد پیش می‌آید به فریاد آدم می‌رسد. راستش گاهی وقتی می‌بینم دوبار پشت سر هم ترانه گذاشته‌ام خجالت می‌کشم و سومی‌اش را قلاف می‌کنم تا نگویند که طرف فقط لینک‌باز است(که هست). نوشتن انشاء همیشه برای من سخت‌ترین کار دنیا بوده و وقتی موضوع خودش فوران نمی‌کند وبلاگ‌نویسی شبیه انشاء نویسی می‌شود. بدتر از همه وقتی‌ست که انشای بچه‌زرنگ‌ها را می‌خوانی و می‌بینی چقدر ول‌معطلی. می‌دانم که در حال حاضر بیشتر "جذابیت" این وبلاگ مدیون موقعیت جغرافیایی صاحب آن است که گاهی ترجیح می‌دهد فقط یک روستایی ساده در دهکدۀ جهانی باشد تا کسی که در قلب تضادها و تنش‌ها زندگی‌می‌کند.
وقتی خبر می‌رسد که می‌خواهند از رسانۀ فارسی زبانی با من مصاحبه کنند لابد چون صرف حضور من در این منطقه مرا تبدیل به صاحب‌نظر می‌کند خندۀ گریه‌ناکم می‌گیرد. راستش حضور فیزیکی من در این سرزمین چندان جدی نیست چون مدت‌هاست به مقتضای کار و وضعیتم بیشتر زمانم را پشت این کامپیوتر می‌گذرانم و ارتباطم با محلی‌ها بسیار محدود است. تنها چیزی که مرا مرتبط نگه می‌دارد همان رسانه‌های گروهی هستند که با توجه به پیشرفت تکنولوژی می‌توانستم همین ارتباط را از چین هم داشته‌باشم. شاید این وضعیت برای خیلی‌ها که در خارج زندگی می‌کنند مصداق داشته‌باشد، نوعی زیستن در حباب، ولی می‌دانم یک تا چند جای کار من بیشتر از معمول اشکال دارد باید فعالیت‌های اجتماعی‌ام را بیشتر کنم یا لااقل به کلاسی یا دوره‌ای بروم تا بیشتر آدم ببینم چون زیاد از حد مجازی شده‌ام.
راستی روز عشق هم بر شما، گل‌ و شکلات و عروسک فروش‌ها و مخصوصاً واردکننده های‌شان مبارک باد. می‌گویند از این روز مبارک تا یکی دو دهۀ قبل در اینجا به زور یادی می‌شده ولی در سال‌های اخیر تحت تاثیر تبلیغات انقدر گل کرده که هر کس یادش برود شب به خانه راهش نمی‌دهند و در رستوران‌ها باید از چند روز قبل جا رزرو کرد.
ترانۀ "نغمۀ تار" را هم تقدیم می‌کنم به همۀ عاشقان بی‌دل.

Labels: درد دل، موزیک

OK Go - Here It Goes Again

دیشب همزمان با سالگرد انقلاب مراسم اهدای جوایز موسیقی "گرمی" هم به سلامتی برگزار شد. کلیپ بالا که در اوج سادگی به نظر من نبوغ آمیزاست پوز همۀ کلیپ های چند میلیون دلاری را زد. گروه تگزاسی دیکسی چیکس شاید به خاطر اظهار نظرشان درمورد بوش به پنج جایزه دست یافت و حسین علیزادۀ ما جایزه اش را در رشتۀ موسیقی سنتی جهانی به یک گروه گاسپل از افریقای جنوبی باخت. ما هم برای انتقام آهنگ های شان را حراج می کنیم (تربت جامی که نیستند).

می توانید کارهای برنده را در یاهو موزیک ببینید.

Labels: موزیک، گرمی

دین دین آویو و عیدان رایخل - اگر بروی

دین دین آویو متولد سال 1974 تل آویو در خانواده ای هنرمند رشد کرده است. مادرش یکی از خواننده های ارزشمند این دیار با ریشه های یونانی ست و خودش هم بیشتر به سبک موزیک جهان و شانتی می خواند. او تا مدتی پیش عضو گروه گایا و پروژۀ عیدان رایخل بوده و به تازگی فعالیت مستقل خود را با انتشار یک آلبوم به نام "رازها" شروع کرده است. ترانۀ "اگر بروی" برای مدت ها در صدر جدول ترانه های روز اسرائیل بود و به عنوان ترانۀ سال هم انتخاب شد.
این هم دو ترانه از دین دین.

شبات شالوم

Labels: ترانۀ شبات

جِنگ و جِنگ ساز- محمد نوری

پریشب عروسی یکی از دوستان خوبم در لوس‌آنجلس بود و ظاهراً همه حاضر بودند جز باقر که خود بنده باشم. مدت‌ها پیش به او قول داده‌بودم که برای عروسی‌اش حتماً بروم(داشتم از سرم بازش می‌کردم) حالا فهمیدم که حرفم را جدی نگرفته و چون می‌دانسته همت و شاید غیرتش را ندارم با فرستادن کارت دعوت یا تعارف شابدالعظیمی خجالتم نداده‌. اشکالی ندارد اُمید خواننده رفته‌ انگار من رفتم! وبلاگ هم به درد همین روزها می‌خورد.
لادن وفرهاد عزیز با بهترین آرزوهای قلبی و بدون چک و کت شلوار آرمانی از همین جا با شادی فریاد می‌زنم: پیوندتان مبارک و این ترانه را تقدیم تان میکنم.
سنگ بزرگی از دلمان برداشته شد و م.. و پ... و اینا.

*به سبک رادیو زمانه.

Zeki Müren - Ah Bu Şarkıların Gözü Kör Olsun
ای کاش چشمان این ترانه کور شود

هنرمند امروز را از کشور دوست و همسایه(از دو طرف)، ترکیه انتخاب کرده‌ام. بعضی‌ها او را بزرگ‌ترین خوانندۀ معاصر ترکیه می‌دانند.
زکی مورن(1931-1996) خواننده، آهنگ‌ساز، بازیگر و شاعر متولد شهر بورسا در غرب ترکیه است. سبک لباس پوشیدن و آرایش خاصش فراموش نشدنی‌ست و شاید از اولین دراگ کویین‌های تاریخ ترکیه باشد. او به هر دو سبک کلاسیک و مدرن می‌خواند. زکی مورن در سال 1996 در اثر سکتۀ قلبی روی صحنه درگذشت، در استانبول موزه‌ای به نام او وجود دارد.
اجرای زندۀ ترانۀ "گیتمَ سَنَ محتاجُم" را یک بار در فیلمی که از جشن سال نو در تلویزیون ترکیه ضبط شده بود دیدم و محتاجش شدم تا یکی دو ماه پیش که پیدایش کردم.
این هم چند ترانه و کلیپ(+ و+) از مورن.

شبات شالوم

Gitme Sana Muhtacim