باور کردنی نیست. سلین دیون و زنده یاد الویس چند شب پیش با هم این ترانه را به مرحمت تکنولوژی اجرا کردند. در مراسمی که از شبکۀ فاکس پخش شد و در آن بیشتر کله گنده های عالم موسیقی شرکت داشتند، 60 میلیون دلار برای کمک به کودکان بی خانمان افریقایی و امریکایی پول جمع کردند.

آنها که از صافی نمی گذرند اینجا را ببینند.

Labels: موزیک

وقتی برسیم-اریک انشتین

اریک انشتین (1939 تل-آویو) یکی از دوست‌داشتنی‌ترین خواننده‌ها، بازیگران و ترانه‌سرایان این دیار است. یکی از ترانه‌هایش را که به سبک یونانی اجرا می‌کند برای‌تان انتخاب کرده‌ام.


زمان سال‌ها را آب می‌کند
و ذره‌ای خِرَد در دل ما می‌گذارد
ولی رازهایی هست که هنوز برایم آشکار نکرده
آیا گل دیگری برایم شکفته خواهد شد؟
آیا جرقۀ کهنه‌ای در دلم روشن خواهد شد؟
آیا در پایان راه جوابی انتظارم را می‌کشد؟

و چه‌طور بدانیم
که آیا امیدی هست
که وقتی برسیم
جوابی باشد

جاده به کجا می‌انجامد؟
نماز به کجا می‌رود؟
چه کسی به سوالم پاسخ می‌دهد و به حرفم گوش می‌کند؟
و چه کسی قلبش را می‌گشاید؟
و اگر بروم به کجا باز خواهم گشت؟
آیا در پایان راه جوابی انتظارم را می‌کشد؟

این فقط من و تو هستیم
با وجود ناچیزی‌مان، چیز کمی نیست
چه طور بدانیم که آیا زندگی‌مان بیهوده نگذشته؟
آیا بیهوده تلاش نکرده‌ایم؟
آیا خانه‌مان خراب نخواهد شد؟
آیا عشق پس از ما زنده خواهد ماند؟


این هم چند کلیپ (+ و + و+ و +)
شبات شالوم

Labels: ترانۀ شبات

عکس هوایی اورشلیم

برای دوستانی که عکس های بر و بکس بی بی سی را در فلیکر نمی توانند ببینند با بخشی از عکس ها چند اسلاید شو درست کرده ام که به مرور اینجا می گذارم. سری اول عکس ها از اورشلیم و مکان های مقدس آن گرفته شده و دیوار ندبه، بیرون و داخل مسجدالاقصی و کلیسا را هم به علاقه مندان نشان می دهد.

زیارت قبول

Labels: اسلاید شو

چند روزی ست تعداد قابل توجهی از بر و بچه های بخش فارسی بی بی سی به اسرائیل آمده اند تا گزارش مفصلی تهیه کنند. این ها به جز مصاحبه ها و گزارش هایی که برای رادیو انجام می دهند خاطرات روزانۀ سفرشان را هم در وبلاگ بی بی سی می نویسند که برای من خیلی جالب بود. صدها عکس هم گرفته اند و در فلیکر گذاشته اند.

Labels: خبر

Labels: ترانۀ شبات

گل مسی در مقایسه با گل مارادونا

مارادونا همیشه گفته بود مسی بهترین جانشین برای او خواهد بود، شاهد از غیب آمد.

در دور رفت از مرحله نیمه نهایی فوتبال جام ‌‏حذفی اسپانیا، تیم بارسلونا با درخشش لیونل‌‏ مسی، بازیکن آرژانتینی خود، ۵ بر ۲ تیم ختافه را شکست داد.
مسی در این دیدار دو گل به ثمر رساند که گل اول او با پشت سر گذاشتن شش بازیکن حریف زده شد و یادآور گلی بود که دیه گو مارادونا، کاپیتان تیم آرژانتین در جام جهانی ۱۹۸۶ وارد دروازه انگلستان کرد.

Labels: ورزش

Labels: خبر

ترانۀ "اون وقتا دیوونم بودی" را اکثر ما با صدای عقیلی به یاد داریم و ترانۀ "من دیگه بچه نمی‌شم" و "کوچه باغ" را با صدای معین، ولی این ترانه‌ها به اضافۀ چند ترانۀ معروف دیگر اولین بار با صدای نادر گلچین اجرا شده‌اند. او حتی اجرای موفقی هم از "مرغ سحر" دارد که به گمانم پیش از شجریان و اولین بار پس از قمرالملوک وزیری بوده ولی نمی‌دانم چرا این هنرمند با وجود صدای دل‌نشینش همیشه در سایه مانده‌است. اینجاست که ترانۀ شبات وارد عمل می شود..

نادر گلچین در سال 1315 در رشت متولد شد و از سال 1350 همكاري خود را با راديو آغاز كرد. وی از خوانندگان قدیمی است که اگرچه کمتر نامی ازو می شنویم اما آثار ارزشمندی در زمانی نه چندان دور از او به یادگار مانده است.وي از جمله خوانندگان صاحب سبك و داراي استقلال صدايي خاص خود است.آخرين اثري كه از او در سال‌هاي پس از انقلاب منتشر شد، «يوسف گم‌گشته» نام داشت كه اين آلبوم را «خانه هنر» حدود 10 سال پيش منتشر كرد. از دیگر آثار او می توان به تصنیف های مرغ سحر ، ناوک مژگان، قصه شهر عشق، مسبب، من دیگه بچه نمیشم و آلبومهای گریز، نفس باد صبا، زلف بنفشه و... یاد کرد.

اخیراً در ایران آلبومی به نام گریز که کار مشترک فریدون شهبازیان و نادر گلچین است پس از 35 سال گردگیری و منتشر شده‌است.
"گلچين صدايي خاص با سوزي پنهاني و نيز پخته و پرورده دارد كه با ساختار اركستري هماهنگي شگفتي پيدا مي كند . گلچين از تحريرهاي شمرده و پخته آوازي برخوردار است و سعي مي كند كه محدوده صدايش را بشناسد و در همان محدوده به نحو اكمل از تمامي ظرفيتهاي صدايي اش بهره ببرد. وي شعر را به خوبي مي شناسد وبه همان خوبي و شمردگي در اوازهايش ادا مي كند.
در هر حال "گريز" آدمي را به سالهاي دور مي برد، سالهايي كه موسيقي سنتي واركسترال ايراني فضايي براي پوست تركاندن پيدا كرده بودند و و جواناني چون شهبازيان و لطفي و عليزاده و مشكاتيان دركنار خوانندگاني چون شجريان، گلچين، ناظري و مرحوم رضوي سروستاني آثار ماندگاري را آفريدند(منبع : همشهري)"
(با تشکر ازوبلاگ نشان عشق)

Labels: ترانۀ شبات

Labels: فیلم

مِنَشه کَدیشمن معروف‌ترین مجسمه ساز و نقاش اسرائیلی آدم خیلی عجیبی‌ست، این را با دیدن نقاشی‌هایش حدس زدم. به کسی که در همۀ عمر هفتاد و چند ساله‌اش جز هزاران عکس سر گوسفند چیزی نکشد چه صفتی می‌شود داد؟ با کمال تعجب این گوسفندها با قیمت بالا در همۀ دنیا مثل نان تازه به فروش می‌رسند. گویا این ارتباط نزدیک با گوسفندها در سال‌های جوانی که در کیبوتص چوپانی می‌کرده شکل گرفته‌ و تا امروز ادامه دارد. خوش‌بختانه مجسمه‌های پولادی کار او تنوع بیشتری دارد و آن‌ها را می‌شود در موزه‌ها و پارک‌های بزرگ دید.

چند شب پیش فیلم مستندی دیدم به نام "گوسفند آبی" که یک روز از زندگی کدیشمن را نشان می‌داد. این پیرمرد مثل انسان‌های اولیه زندگی می‌کند، همیشه بر تنش همان پیراهن و شورت کرباس را می‌بینی و به پایش صندل، حتی زمانی که مهم‌ترین جایزه‌ها را در یک مراسم باشکوه دریافت می‌کند. خانه‌اش در فقیرنشین‌ترین منطقۀ تل‌آویو است ولی فرقی با هُملس‌ها ندارد.
فیلم ساعت 5 صبح شروع می‌شود، دوربین وارد اتاق خوابی پر از خنزر پنزر می‌شود و اطراف پیرمرد انواع و اقسام اسباب بازی‌ها پخش و پلاست. خانه‌اش مرا به یاد اتاق آقا مجید ظروف‌چی جوب‌چی انداخت. پیرمرد بیدار می‌شود و بعد از رفتن به حمام عمومی استخر محله و خوش و بش با دوستان پیرش به استودیو می‌رود تا سر گوسفند دیگری بکشد.
در یکی از صحنه‌ها کدیشمن به خانه‌ای که در آن متولد شده می‌رود که حالا دیگر مخروبه‌ای بیش نیست. زمانی که دارد دربارۀ کودکی‌اش صحبت می‌کند قطعه ذغالی برمی‌دارد و روی دیوارها نقاشی می‌کند. در گوشه‌ای تصویر خودش و خواهر کوچک‌ترش را می‌کشد و در کناری مادرش را روی تخت بیماری و اشک‌ریزان او را می‌بوسد، بعد خواهر بزرگ‌ترش را که روی تخت نشسته و از مادر پرستاری می‌کند. به آشپزخانه می‌رود و عکس گنجه‌ها را روی دیوار می‌کشد و ظرف نان را. بعد تصویر پدرش را که زودتر از مادر از دنیا رفته در قاب عکسی ترسیم می‌کند. در این صحنه‌ها می‌بینی چگونه یک پیرمرد بر بال خاطرات دوباره کودک می‌شود. چیز عجیبی بود.
تعدادی از مجسمه‌ها و نقاشی‌های کدیشمن را به صورت اسلاید درآورده‌ام تا با کارهایش بیشتر آشنا شوید.(با تشکر از یک پزشک عزیز برای معرفی سایت اسلاید)

Labels: هنر

Labels: ترانۀ شبات

Labels: داستان

Labels: موزیک

باورم نمی‌شود که به همین زودی یک سال گذشته و فردا شب دوباره باید سر سفرۀ عید پسح بنشینیم و یادی از اجداد در به درمان کنیم که چگونه از مصر خارج شدند و در بیابان چه‌ها دیدند و چه‌ها کردند و چه بلاهایی سر پیامبرشان آوردند بعد هم یک هفته نان فطیر بخوریم تا قدر عافیت دست‌مان بیاید.
این‌جا مدرسه ها از یک‌شنبۀ پیش تعطیل‌اَند که خودش بلایی‌ست آسمانی برای پدر و مادرهای شاغل که باید فکر سرگرم کردن بچه‌ها باشند طوری که نه سیخ بسوزد نه کباب، این روزها پدر و مادر بزرگ‌ها دو سه شیفته کار می‌کنند. بازار خرید کادو و تغییر و تعویض اسباب منزل هم به راه است، عید دیدنی و تبریک گفتن و خانه تکانی بی‌رحمانه و مسافرت و فرار به خارج از کشور از سرگرمی های این عید است که برای ما ایرانی‌ها غریبه نیست. هوا چنان که باید و شاید بهاری‌ست و گل‌های زرد وحشی تپه‌ها و زمین‌های بزرگ و کوچک بایر را فرش کرده‌اند. آن هایی که مثل من به مسافرت‌های طولانی نمی‌روند معمولاً هر روز گوشه‌ای از دل طبیعت را برای گشت و گذار انتخاب می‌کنند که در سرزمینی که از بالا تا پائینش را می‌شود در کمتر از ده ساعت طی کرد کار مشکلی نیست. بی‌چاره طبیعت که با آن همه زباله که در دلش جا می‌گذارند دل و دماغی برایش نمی‌ماند.
عکس بالا را دیروز از گردش‌گاه ساحلی شهرمان گرفته‌ام پیش از آن که توریست‌ها از راه برسند و جایی برای خودمان نماند.
در سایۀ ایزد تبارک، عید پسح بر اهلش مبارک، سیزده به درتان هم سبز و خرم .

Labels: درد دل